Vandaag moesten we weer vroeg op, om 7:00 uur zaten we alweer aan het ontbijt. Alweer pancakes, worstjes, scrambled egg en toast... We gaan er nog eens aan wennen! Bij de stand aangekomen hebben Nils, Sam en Rory snel een oranje t-shirt aangetrokken en zijn ze met de robot gaan oefenen. De rest van de mensen is ook snel een oranje outfit aan gaan trekken en heeft de stand volledig omgetoverd. We hebben namelijk besloten om koningsdag nog een dagje naar voren te halen en op vrijdag te vieren. De meesten hadden ook hun haar oranje geverfd en uiteraard hebben we de baard van Harald ook een mooie oranje kleur gegeven! Het was best veel werk om de stand helemaal oranje te maken, maar het was wel heel leuk. We hadden zelfs een foto van Willem-Alexander en Maxima! We konden aan veel mensen uitleggen wat er aan de hand was, en dat leverde ook veel leuke gesprekjes op. Op de beamer achter het helikopterspel hadden we speciale promotiefilmpjes over Rotterdam en Nederland en we draaiden het Wilhelmus. We hadden ook filmpjes van Lucky TV over Willem-Alexander en Maxima. Voor ons heel grappig, maar het was waarschijnlijk maar goed dat niemand verder het Nederlands kon verstaan! Twee jury's zijn nog langs geweest om meer te vragen over ons project. Dat waren de presentatiejury en de jury voor de robothardware. Als de jury nog extra langs komt dan is dat heel spannend. Het betekent namelijk in ieder geval dat ze dat onderdeel van onze prestaties interessant genoeg vinden om verder te onderzoeken. En dat betekent weer dat we op dat onderdeel wel eens hoog kunnen gaan scoren! De drie officiële rondes met de robot verliepen redelijk, maar hadden beter gekund vonden we allemaal. Niet alles ging altijd goed en je weet nooit helemaal precies hoe dat nou komt. Tussendoor is nog even goed naar de robot gekeken en zijn de batterijen goed opgeladen. We zijn bij de robotronde vijftigste geworden van de tachtig. Dat betekent dat we niet meer in aanmerking kunnen komen voor de drie hoofdprijzen, want daarvoor is een regel dat je bij de eerste veertig procent van de robotronde moet zitten. We komen nog wel in aanmerking voor diverse andere prijzen, bijvoorbeeld voor ons onderzoek, het robotontwerp, of de Core Values van de FLL. Er is ook een prijs voor de beste coach, daarvoor moesten alle teams een briefje inleveren waarom ze hun coach de beste vonden. De kans dat Harald die wint is dus heeeel klein! ;-) Karen had beloofd dat we het allerallerallergrootste ijsje van Saint Louis zouden krijgen als we met de robot meer dan 350 punten zouden halen. Nou, daar hoeven we niet naar te gaan zoeken, omaar we hopen dat we nog wel een keer een gewoon ijsje van haar krijgen. Die zijn trouwens waarschijnlijk al groot genoeg. Na de laatste robotronde moesten we heel snel de stand afbreken. In een uur moesten alle teams namelijk hun pit verlaten hebben. Gelukkig zijn we zo langzamerhand best goed geworden in afbreken en opruimen, ook al liepen we elkaar best nog wel in de weg op dat stukje van drie bij drie meter. Onze coaches hadden per ongeluk met drie verschillende groepjes teamleden op drie verschillende plekken afgesproken om te verzamelen. En bij zo'n enorm complex betekende dat dus dat we elkaar op een gegeven moment allemaal kwijt waren. Uiteraard kwam dat wel weer goed, maar het duurde daardoor wel lang voordat we konden vertrekken. Een deel van de mensen ging met de auto, en een deel liep met Karen naar het stadion waar we naar een honkbal wedstrijd van de Cardinals zouden gaan kijken. Sander Ezendam van de Stichting Techniek Promotie ging ook met ons mee. Daar had hij stiekem meer zin in dan om naar het officiële VIP-diner te gaan. Hij is al vaker in Saint Louis geweest en vertelde dat een honkbal wedstrijd soms wel vijf uur kan duren. Hij stelde daarom voor om eerst wat te gaan eten. Veel Amerikanen komen ook pas bij de vierde of vijfde inning naar het stadion. We gingen dus in de buurt van het stadion eerst lekker wat eten bij Hooters, dat was een tip van Sander. Daar was het heel gezellig, alhoewel sommigen wel een beetje afgeleid waren door de serveersters... Er waren ook veel families die ook naar de wedstrijd gingen kijken. Dat zie je meteen, want bijna iedereen die naar het station gaat draagt wel een Cardinals t-shirt of pet. Na het eten zijn we naar het stadion gegaan. Dat was groot! We zaten echt helemaal bovenaan op de allerhoogste rij. Gelukkig had er niemand hoogtevrees. Voor sommigen was de wedstrijd zelf best saai. Honkbal duurt best lang en er gebeurt niet zo heel veel. Maar Ralf was het daar helemaal niet mee eens, die vond het geweldig! Hij vond het ook jammer dat we om 22:00 weggingen en de wedstrijd nog niet was afgelopen. Maar na al deze zware dagen wilden de coaches het niet al te laat maken. Omdat we geen tijd meer hadden gehad om de spullen uit de stand eerst naar het hotel te brengen kon niet iedereen met de auto naar huis. Mw. Van Wijngaarden en Karen gingen daarom met Ralf, Roos, Fleur en Sam met de metro naar het vliegveld. De metro zat vol basebalfans en de laatste twee haltes had Karen nog een gezellig gesprekje met een nogal dronken meneer die steeds probeerde Scheveningen te zeggen. Bij het vliegveld haalde Harald ons op met de auto. Het was al met al toch wel weer half twaalf geworden. Morgenochtend wordt de einduitslag bekend gemaakt, het wordt nu heel spannend!
2 Comments
25/4/2014 10:32:35 pm
Leuk jullie uitgebreide berichten en foto's! Op afstand genieten we mee. Pas wel op met dat Nederlands: Amerika kent vele immigranten en kinderen daarvan die soms nog wel Nederlands verstaan.. ;-)
Reply
Anke & Albert Heeling
26/4/2014 06:44:57 am
Jullie allemaal van harte Gefeliciteerd met jullie overwinning. Super gedaan en wij hebben het op afstand live mogen zien. Top ! XXX
Reply
Leave a Reply. |
Wie zijn wijWij zijn een super leuk team uit Nederland. Wij zijn het buitenschoolse team van het Libanon Lyceum in Rotterdam. Wij zijn Dutch Delta!!! Archives
June 2017
Categories |