Vandaag was het zo ver, de dag waar we allemaal naar uitgekeken hebben was aangebroken. Vanaf vanochtend vroeg zat iedereen al in spanning te wachten op de prijsuitreiking. Om 07.30 zaten we aan het ontbijt, hetzelfde als alle andere dagen wat inmiddels steeds minder lekker wordt. Na het ontbijt zijn we in de auto gesprongen en naar de Dome gereden. In de Dome zijn we naar "America's ballroom" gelopen, aar de afsluiting plaats vond. Dit was een hele grote zaal waar alle teams en hun toeschouwers in zaten. Als eerste werden alle 80 teams ėėn voor ėėn het podium op geroepen. Ieder teamlid en elke coach kreeg een medaille. Hierna werden de andere bekers uitgereikt. Deze werden overhandigd door vrijwilligers en juryleden. In spanning zaten wij te duimen voor een robot of project beker. En daar was hij dan, de 3e prijs voor het mechanisch design van de robot. Van ruim 40.000 teams over de hele wereld hebben wij de 3e plaats voor het robotontwerp. We zijn allemaal heel blij en trot op onze prestatie
Na de prijsuitreiking zijn we even gaan kijken bij de First Robotic Challenge terwijl Karen en Renėe een heerlijke lunch regelden. Nadat we dit opgegeten hadden zijn we naar de gateway Arch gelopen. Onderweg hebben we een watergevecht gehad met de flesjes water die we bij ons hadden, niemand was veilig voor het water. Bij de gateway Arch moesten we door een "metaaldetectorpoortje" (douanepoortje) lopen. Dit moest om te controleren of er geen wapens of explosieven bij ons hadden. Dit was toevallig niet het geval dus mochten we doorlopen. Binnen gingen we in een hele kleine lift naar boven. De meningen over dit liftje waren verdeeld, sommigen hadden het hier niet erg naar hun zin. Vanaf de Arch (192 meter) hadden we prachtig uitzicht. Toen we allemaal weer veilig op de grond stonden zijn we terug gereden naar het hotel. De rest van de middag is gevuld met slapen, eten en drinken en een ijsblokjesgevecht. Na het avondeten hebben Ulfar, Marjolein en Anne een heerlijke fruitsalade gemaakt. Deze is opgesmuld tijdens het schrijven van deze blog en stukjes voor het jeugdjournaal. Na een lange en spannende dag kunnen we eindelijk dromen over de beker en lekker uitslapen.
2 Comments
Vandaag moesten we weer vroeg op, om 7:00 uur zaten we alweer aan het ontbijt. Alweer pancakes, worstjes, scrambled egg en toast... We gaan er nog eens aan wennen! Bij de stand aangekomen hebben Nils, Sam en Rory snel een oranje t-shirt aangetrokken en zijn ze met de robot gaan oefenen. De rest van de mensen is ook snel een oranje outfit aan gaan trekken en heeft de stand volledig omgetoverd. We hebben namelijk besloten om koningsdag nog een dagje naar voren te halen en op vrijdag te vieren. De meesten hadden ook hun haar oranje geverfd en uiteraard hebben we de baard van Harald ook een mooie oranje kleur gegeven! Het was best veel werk om de stand helemaal oranje te maken, maar het was wel heel leuk. We hadden zelfs een foto van Willem-Alexander en Maxima! We konden aan veel mensen uitleggen wat er aan de hand was, en dat leverde ook veel leuke gesprekjes op. Op de beamer achter het helikopterspel hadden we speciale promotiefilmpjes over Rotterdam en Nederland en we draaiden het Wilhelmus. We hadden ook filmpjes van Lucky TV over Willem-Alexander en Maxima. Voor ons heel grappig, maar het was waarschijnlijk maar goed dat niemand verder het Nederlands kon verstaan! Twee jury's zijn nog langs geweest om meer te vragen over ons project. Dat waren de presentatiejury en de jury voor de robothardware. Als de jury nog extra langs komt dan is dat heel spannend. Het betekent namelijk in ieder geval dat ze dat onderdeel van onze prestaties interessant genoeg vinden om verder te onderzoeken. En dat betekent weer dat we op dat onderdeel wel eens hoog kunnen gaan scoren! De drie officiële rondes met de robot verliepen redelijk, maar hadden beter gekund vonden we allemaal. Niet alles ging altijd goed en je weet nooit helemaal precies hoe dat nou komt. Tussendoor is nog even goed naar de robot gekeken en zijn de batterijen goed opgeladen. We zijn bij de robotronde vijftigste geworden van de tachtig. Dat betekent dat we niet meer in aanmerking kunnen komen voor de drie hoofdprijzen, want daarvoor is een regel dat je bij de eerste veertig procent van de robotronde moet zitten. We komen nog wel in aanmerking voor diverse andere prijzen, bijvoorbeeld voor ons onderzoek, het robotontwerp, of de Core Values van de FLL. Er is ook een prijs voor de beste coach, daarvoor moesten alle teams een briefje inleveren waarom ze hun coach de beste vonden. De kans dat Harald die wint is dus heeeel klein! ;-) Karen had beloofd dat we het allerallerallergrootste ijsje van Saint Louis zouden krijgen als we met de robot meer dan 350 punten zouden halen. Nou, daar hoeven we niet naar te gaan zoeken, omaar we hopen dat we nog wel een keer een gewoon ijsje van haar krijgen. Die zijn trouwens waarschijnlijk al groot genoeg. Na de laatste robotronde moesten we heel snel de stand afbreken. In een uur moesten alle teams namelijk hun pit verlaten hebben. Gelukkig zijn we zo langzamerhand best goed geworden in afbreken en opruimen, ook al liepen we elkaar best nog wel in de weg op dat stukje van drie bij drie meter. Onze coaches hadden per ongeluk met drie verschillende groepjes teamleden op drie verschillende plekken afgesproken om te verzamelen. En bij zo'n enorm complex betekende dat dus dat we elkaar op een gegeven moment allemaal kwijt waren. Uiteraard kwam dat wel weer goed, maar het duurde daardoor wel lang voordat we konden vertrekken. Een deel van de mensen ging met de auto, en een deel liep met Karen naar het stadion waar we naar een honkbal wedstrijd van de Cardinals zouden gaan kijken. Sander Ezendam van de Stichting Techniek Promotie ging ook met ons mee. Daar had hij stiekem meer zin in dan om naar het officiële VIP-diner te gaan. Hij is al vaker in Saint Louis geweest en vertelde dat een honkbal wedstrijd soms wel vijf uur kan duren. Hij stelde daarom voor om eerst wat te gaan eten. Veel Amerikanen komen ook pas bij de vierde of vijfde inning naar het stadion. We gingen dus in de buurt van het stadion eerst lekker wat eten bij Hooters, dat was een tip van Sander. Daar was het heel gezellig, alhoewel sommigen wel een beetje afgeleid waren door de serveersters... Er waren ook veel families die ook naar de wedstrijd gingen kijken. Dat zie je meteen, want bijna iedereen die naar het station gaat draagt wel een Cardinals t-shirt of pet. Na het eten zijn we naar het stadion gegaan. Dat was groot! We zaten echt helemaal bovenaan op de allerhoogste rij. Gelukkig had er niemand hoogtevrees. Voor sommigen was de wedstrijd zelf best saai. Honkbal duurt best lang en er gebeurt niet zo heel veel. Maar Ralf was het daar helemaal niet mee eens, die vond het geweldig! Hij vond het ook jammer dat we om 22:00 weggingen en de wedstrijd nog niet was afgelopen. Maar na al deze zware dagen wilden de coaches het niet al te laat maken. Omdat we geen tijd meer hadden gehad om de spullen uit de stand eerst naar het hotel te brengen kon niet iedereen met de auto naar huis. Mw. Van Wijngaarden en Karen gingen daarom met Ralf, Roos, Fleur en Sam met de metro naar het vliegveld. De metro zat vol basebalfans en de laatste twee haltes had Karen nog een gezellig gesprekje met een nogal dronken meneer die steeds probeerde Scheveningen te zeggen. Bij het vliegveld haalde Harald ons op met de auto. Het was al met al toch wel weer half twaalf geworden. Morgenochtend wordt de einduitslag bekend gemaakt, het wordt nu heel spannend! Een oplettende supporter heeft een livestream vanuit de Edward Jones dome gevonden. Volg onze wedstrijden vandaag en de prijsuitreikingen morgen dus live.
http://science.ksc.nasa.gov/robotics/first/st-louis-2014/ De dag begon vandaag om 6:30. Na weer een Amerikaans ontbijt gingen we snel op weg naar de Edward Jones Dome. Nadat alle spullen weer naar de stand waren gebracht begon al snel de eerste oefenronde voor de robot. Het ging beter dan verwacht: de robot reed soepel rond en behaalde een score van respectabele 347 punten. Iedereen ging weer een rondje lopen om wat buttons uit te wisselen en nieuwe culturen te leren kennen. Al snel was om 10:45 de volgende oefenronde. Deze ging iets minder, maar dat kwam volgens zeggen door “afleiding”. Daarna kwam even wat hectiek om de hoek kijken: stress, rondlopende kinderen en een missende Rory. Gelukkig viel alles even later op zijn plek en waren we volledig bepakt onderweg naar de jureringen. Eerst was het de beurt aan de projectpresentatie die erg goed verliep. Achtereenvolgens kwamen de robot en de core values. Ons Engels werd op de proef gesteld, maar het verliep allemaal soepel en we hebben een positieve indruk achtergelaten. Ook door onze Nederlandse bezoeker (een vrijwilliger bij First) werden de jureringen goed beoordeeld. Vanaf dat moment was de wedstrijddag op; nog even oefenen met de robot na voorbij. Er werden flauwe grappen en bijdehante opmerkingen gemaakt, maar af en toe was er toch ook nog wel een glimlach
|
Wie zijn wijWij zijn een super leuk team uit Nederland. Wij zijn het buitenschoolse team van het Libanon Lyceum in Rotterdam. Wij zijn Dutch Delta!!! Archives
June 2017
Categories |